Breaking หรือ b-boying ทั่วๆ ไปก็มักจะเรียกกันว่า Breakdance ถือเป็นลักษณะการเต้นที่ถูกพัฒนามาจากวัฒนธรรมการเต้นแนวฮิปฮอปของกลุ่มวัยรุ่นคนดำและกลุ่มละตินอเมริกา แถบเซาท์บรองซ์ ระหว่างช่วงคริสต์ศตวรรษ 1970 ซึ่งคำว่า b-boy มีที่มาจากคำว่า break boy จากเหตุผลที่ว่าพวกเขาคือพวกที่เต้นโดยเฉพาะโดยการเต้นลักษณะนี้จะสามารถเต้นได้ทั้งแนวฮิปฮอป, ฟังค์ รวมถึงแนวเพลงอื่นๆ ด้วยที่มีการนำดนตรีมามิกซ์กันจนกลายเป็นจังหวะที่สนุกสนานช่วงคั่นระหว่างพัก 4 สิ่งสำคัญเบื้องต้นที่มาจากรากฐานของการเต้น breaking ประกอบไปด้วย สิ่งแรกเรียกว่า ท็อปร็อก หมายถึงเป็นการเต้นที่มีลักษณะเหมือนกับการยืนเต้นที่แปลตรงๆ ตัวว่า ท็อป ส่วนร็อกก็มาจากคำแปลที่ว่าการเขย่า การโยก สิ่งที่สอง ดาวน์ร็อก ซึ่งก็แปลได้แบบตรงตัวอีกเช่นกัน คำว่า ดาวน์ คือ ด้านล่าง เมื่อนำมารวมกันก็จะเป็นการเต้นแบบด้านล่าง ขณะที่บางคนเรียกฟุตเวิร์กก็ได้ คือการเต้นลงกับพื้น สิ่งที่สามคือ ฟรีซ เป็นท่าตอนจบโดยจะมีการหยุดเพื่อโพสต์ท่าต่างๆ เมื่อต้องการหยุดการแสดงหรือว่าจบการเต้น หรือแม้แต่การหยุดตามจังหวะเพลง ส่วนการโพสต์นั้นก็แล้วแต่เลยว่าจะเลือกแบบธรรมดาหรือว่าท่าพิสดารหน่อยก็จะดูเท่ดี ส่วนที่สี่ คือ พาวเวอร์มูฟ เป็นการใช้พลังของร่างกายพร้อมแรงเหวี่ยง ส่วนมากมักจะใช้กับการเล่นท่าที่ค่อนข้างผาดโผนหน่อย
การเต้นถือเป็นสิ่งที่อยู่คู่กับมนุษย์เรามาอย่างยาวนาน ซึ่งหากจะแยกเป็นประเภทต่างๆ ก็คงมีลักษณะการเต้นมากมายเต็มไปหมด อย่างในยุคนี้การเต้นอีกประเภทหนึ่งที่ได้รับความนิยมแพร่หลายถึงขนาดว่ามีอยู่ช่วงหนึ่งเป็นช่วงที่วัยรุ่นค่อนข้างฮิตมากๆ ในการเต้นลักษณะนี้นั่นคือการเต้น b-boy ซึ่งเป็นการเต้นที่ต้องใช้ทั้งเรื่องของทักษะและสภาพร่างกายยอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน แต่หลายคนคงอยากรู้ว่าต้นกำเนิดจริงๆ ของการเต้น b-boy เป็นอย่างไรกันแน่ก็ลองมาทำความรู้จักกันได้เลย
อย่างไรก็ตามคำว่า Breakdancing อาจยังไม่ค่อยเป็นที่ยอมรับมากนักในฝั่งวัฒนธรรมของฮิปฮอป เนื่องจากคำนี้ถูกแต่งขึ้นมาโดยสื่อมวลชนเพื่อบอกกล่าวถึงการเบรกกิ้ง หรรือ บี-บอย บนถนน สำหรับผู้ที่บุกเบิกท่าเต้นหรือคนที่โด่งดังหน่อยจะเรียกการเต้นในลักษณะนี้ว่า b-boying มากกว่า แต่ถึงกระนั้นการเต้นดังกล่าวก็ยังคงเป็นสิ่งที่ได้รับความนิยมเสมอมาจนกระทั่งปัจจุบันนี้ที่ไม่ว่ากระแสดนตรีจะเปลี่ยนไปในทิศทางไหนแต่การเต้น b-boy ก็ยังคงเป็นการเต้นที่สนุกสนานเสมอ
